hoe m'n papegaai me leerde luisteren met m’n ogen

Gisteren dacht ik dat alles prima ging. De zon scheen, ik had vers fruit in stukjes gesneden, en ik floot een vrolijk deuntje toen ik de kamer binnenliep.
Maar daar zat hij. Op zijn favoriete stok. stil.

Veren een tikkeltje opgezet. Ogen strak op mij gericht.

En ik wist en voelde gelijk:
Oei. Er hangt onweer in de lucht. En het heeft snavelkracht

Mijn papegaai  Siqourney, die normaal altijd enthousiast “hallooo!” roept als ik binnenkom zegt helemaal niets. Geen piep. Geen gewiebel. Alleen... the look zeg maar

En geloof me… als je lang genoeg met een papegaai samenwoont, weet je: die blik zegt alles.

Dus ik bleef op veilige afstand en keek nog eens goed. Nekveren als een mini-Mohawk omhoog, staart iets gespreid en zo’n typische “doe maar niet vandaag” houding.
Ze had geen zin in gezelligheid.
Ze geeft duidelijk de grens aan. En die staat op rood.

Eerlijk is eerlijk: ik heb dat vroeger vaak gemist.
Dan wilde ik per se dat ze op m’n hand kwam. Of dacht ik: “Ach je doet alleen maar stoer.”
En ja hoor. Hap.
Niet bloederig. Meer een duidelijke:
“Hoe vaak moet ik nog zeggen dat ik even met rust gelaten wil worden?”

Ik weet nu beter.
Een papegaai wordt niet zomaar boos.
Dat is niet z’n standaardmodus.
Hij communiceert. Alleen niet met woorden. Maar met zijn hele lijf.

Ze vertelt je van alles, als je goed kijkt tenminste

Een starende blik kan net zo luid zijn als een schreeuw.
Die snavel die zachtjes knarst? Geen tevreden knarsje vandaag, nee een duidelijke van   irritatie.
Pupillen die in en uit zoomen als een camera met ADHD?
Dat is geen trucje.
Dat is: Ik ben gespannen. Even niet

( overigens gebeurt dit bij verschillende emoties dus altijd naar het totaalbeeld kijken)

Dus wat doe je...

Ik loop rustig weg en laat haar met rust..Laat maar lekker sudderen, ik heb geduld 

Ik laat haar stukje papaya op een schoteltje liggen en zeg alleen maar zachtjes:
Je hebt gelijk meis. Vandaag even geen geknuffel.

Een uurtje later komt ze zelf naar me toe. Kalm. Ogen helder. Snavel zachtjes tikkend tegen mijn hand.
Geen woorden nodig.
Alles was weer goed.

De moraal van dit verhaal?

Je papegaai is echt geen klein monstertje, Ze heeft alleen iets opgemerkt waar wij gewoon geen weet van hebbe.
Deze dame is een gevoelig, slim, prachtig dier dat  grenzen prima weet aan te geven.
Wij moeten alleen leren luisteren.
Niet met onze oren, maar met onze ogen.
En soms doe je dat met een stapje achteruit.

En o ja...
Als ze je de volgende keer strak aankijkt vanaf de geliefde stok 
zet dan maar vast een kopje thee klaar.
Voor jezelf.
Want ze heeft nu eventjes geen zin in jou.

Liefs Malenthe